Propolis blagotvorno deluje na čovekovo zdravlje.
Od davnina propolis je bio u velikoj meri korišćen od strane ljudi, naročito u narodnoj medicini za lečenje nekoliko bolesti.
Egipćani su koristili pčelinju smolu kao lepak za balsamovanje leševa, jer su bili dobro upoznati za lepljivim svojstvima propolisa.
Inke su koristile proplis kao antipiterik (lek za snižavanje telesne temperature).
Grči i rimski lekari su ga koristili kao sredstvo za dezinfenkciju usne duplje i kao antiseptik i lek u topikalnoj terapiji kožnih i mukoznih rana.
U 17. veku propolis je naveden kao zvanični lek u Velikoj Britaniji.
Zbog svog antiabakterijskog svojstva, u Evropi je postao veoma popularan između 17. i 20. veka.
U Italiji, pčelinja smola je korišćena kao lak za violine Stradivarija.
Od 19. veka propolis je široko upotrebljavan u Drugom svetskom ratu zbog svog isceljujućeg efekta, a primećen je i opravak pacijenata obolelih od tuberkuloze, kao i povećanje apetita.
U Balkanskim zemljama, propolis se koristi za lečenje rana i opekotina, bola u grlu i čira na želucu.
Godine 1908. objavljen je prvi naučni rad sa propolisom koji je uključivao njegov hemijski sastav i svojstva.
To je smolasta materija koju pčele skupljaju sa biljaka.
Sadrže vosak, smole, cvetni prah i pčelinje proizvode.
U prirodnim preparatima najčešće se pravi rastvor propolisa sa medicinskim alkoholom i to najčešće kao 10%, 20% ili 30%, i ti preparati se koriste kao pomoćno sredstvo u terapiji upale desni i grla, creva i želuca.
Upotrebljava se nerazređen ili razređen vodom ili drugim tečnostima.
Uzima se po 5-15 kapi na pola čaše vode ili se nakapa na kocku šećera koja se zatim otopi u ustima.
Rastvor propolisa koristimo kao pomoćno sredstvo pri lečenju upale desni i grla, creva i želuca.
Propolis odlično zaceljuje rane, ogrebotine i služi za mazanje pojedinih osipa na koži.
Dezinfikuje i sprečava infekciju otvorenih površinskih rana i leči upale i na taj način štiti organizam od virusa.
